Dit is de nieuwste (nieuws)brief van Where The Wild Things Are. Wil je dit soort brieven eens per week in je mailbox krijgen? Abonneer je dan via de footer van de website!

Ik schrijf jullie deze brief terwijl mijn dochter, op mijn bed, tegen me aan ligt te slapen. Ze is warm: ze heeft koorts. Ze droomt. Aan de andere kant naast me ligt het uitgeprinte script, 69 pagina’s, van mijn nieuwe one-woman-show Nachtdier. Tekst leren; in die fase van het repetitieproces ben ik aanbeland. Over een maand, 14 februari, Valentijnsdag, is het premiere.
Daar ben ik al een groot deel van mijn leven mee bezig, met tekst leren. Zolang ik me kan herinneren, wilde ik “actrice worden”. De eerste rol die ik speelde was meteen a big one: Otje, in de gelijknamige televisieserie. Negen jaar was ik. Twee jaar jonger dan mijn dochter nu is. Ze is het product van twee acteurs, haar toekomst in de podium- of filmkunst lijkt uitgestippeld. Hoewel: buiten de lessen die ze volgt bij De Jonge Stokerij (de jeugdtak van ons eigen gezelschap) lijkt ze niet zo bijster veel interesse te hebben in ons vakgebied. En misschien is dat maar goed ook. Het is een raar vak, namelijk.
Als actrice weet je niet goed wie je bent. Je kruipt in andermans huid, dag in dag uit.
Maar thuis? Wie ben je dan? Je analyseert personages voor je werk. Waarom doet ze dit? Waarom doet ze dat? Maar jezelf overkomt het leven je een beetje. Voor je het weet, is er weer een jaar voorbij.
Ik zou volmaakt gelukkig moeten zijn. Ik heb een gezond lijf. Ik heb de baan van mijn dromen. Ik heb een mooi gezin. Maar ik zit opgesloten. Ik heb van alles geprobeerd om vrij te komen.
Dus mijn ecosysteem moet op de schop. (…) Ik wil een vrouw zijn die zichzelf niet opgeeft. Die ruimte inneemt. Geen verhulling meer, geen aanpassing. Best onhandig, als actrice. Aanpassen is mijn beroep. Verdwijnen in wat anderen willen zien. Een spiegel zijn.
Dit is een fragment uit Nachtdier, een hele persoonlijke montage over acteren, vrouwzijn, trauma, angst en woede. Het is een show over een vleermuis, nee een vrouw, die zich heeft teruggetrokken in de schaduw. Die daar, in de stilte van haar zelfgekozen isolement, haar krachten verzamelt. Die leert dat haar instinct, haar wildheid, haar duisternis geen vijanden zijn maar bondgenoten. En die zich voorbereidt op iets groters: het compleet herzien van haar wereld - en daarmee ook die van jou.
Nachtdier is een show voor iedereen die moe is van aanpassen. Van netjes. Van verwachtingen. Voor iedereen die voelt dat er onder de oppervlakte iets broeit, iets dat alleen in het donker kan groeien. Voor iedereen die zin heeft om te transformeren, revolteren, vliegen.
Terwijl ik dit schrijf, ligt er een zwetend meisje naast me, wat onrustig met haar voeten beweegt. Ik leg mijn hand op haar zweterige hoofdje en ze wordt weer rustig. Ik kroel door haar haar en denk aan de tekst van het lied aan het einde van de show. Die tekst heb ik speciaal voor haar geschreven. En misschien beïnvloedt zij de show wel meer dan ik van tevoren ooit had gedacht. Maar dat vertel ik haar nog maar even niet.
Nachtdier speelt van 7 februari t/m 15 maart exclusief in de Sodafabriek Schiedam (behalve 8 maart, dan spelen we ihkv Internationale Vrouwendag in het Wennekerpand Schiedam). Tickets en meer info via https://www.destokerijschiedam.nl/producties/nachtdier/
concept/tekst/spel: Anne Rats regie: Elfie Tromp dramaturgie: Céline Buren fotografie/film/beeld: Twan de Veer marketing/kaartverkoop:Laura Bakker techniek: Senne Breen-Prins (Rodney Breen Producties) decor/vormgeving:Anouk van Mil met dank aan: Koen Wouterse, Ine&Mart Elderkamp, Peter van Velzen, Tempel Optiek & Sodafabriek
Comments